Gece Kuşu

Gülten Akın

Kaçtık kentin bizi sarmayan sesinden 
denizin kış artığı sessizliğine 
izlendiğimizi biliyorduk, hem de kendimiz kendimizi 
bir umut, bu kez böyle olmayabilir ve öteki 
susar bağışlarız biz bizi 

gece kuşu aynı zaman aralığını kullanıyor 
çığlığını boşaltırken yeryüzüne 
yüreğin ve saatın kullandığı aralığı 

yıkılmış köyleri, göçmüş olanları yollarda 
çocukları, ruhlarını o doğulmuş yerde bırakılmış 
gözlerinin ardı boşalmış yaşlıları 
erkekleri, utangaç kadınları, öfkesi kendini bitiren 
onları onları onları taşıdığımızı 
her çığlıkta yeniden anımsaya 
çoğalta. yargılanmış, hükmü hayatına düşülmüş 
biri halinde.. 
gece acı azığımızı paylaşıyor bizimle 
uyumuyor uyutmuyor uslu durmuyor 

oysa güller vardı önce aklımızda 
iğdeleri gördük zambakları da 
ayartıldığımız güzel kokulara 
kök edinmiş aşka, derin buluşmaya 
biz onları bulurduk bulmasına 
gece, kuş çığlığı yüreği çıldırtan aralıklarla 
yiten dinginlik 
-gündüzü bekledik