Güz

Ziya Osman Saba

Çiçegin rengi soldu, bitti şarkisi kuşun.
Yol tenha, dal mecâlsiz, su durgun.
Tabut yapilan tahta, ev ev taşinan odun.
Bahar, ümit yerine, ey kiş, içimde korkun!

Allahim! kararmasa şu gögün...
Dal senin, agaç senin, döktügün
Yapraklarla, mevsimlerle, gün gün.
Geçip gidişi ömrün...

1946