Pusuda Yalnızlık

Yılmaz Odabaşı

karacadağ 
yamaçlarında kardelen çiçekleri 
her bahar umuda rengini verir 
ve her bahar 
dicle’de ak köpüklere üşüşür papatyalar 

siverek düzü 
hayata vurgun yürekli yigitleri 
ve sabahin eteklerinde ter taneleriyle 
"memleketimdir benim"

orada 
tüfekler yaglanir kerpiç damlarda 
türkü kaçak 
tütün kaçak 
kaçak çay bugulanir şavki vurur maglara 
ve korku ve umut ve can pusuda 
pusuda yalnizlik 

karacadag, 
önü diyarbekir’dir 
ben hüznü avuçlarken ora mahpuslarında 
bulutlarla yalpalayan rüzgarları resmedip 
bakıp bakıp iç çekerdim doruklarına 

karacadağ, 
patikalarında ceylan ölüleri 
ve bakır renkli göğüslerimizde görkemli güneşiyle 
sabıra tutunan sevdaların gönüllü erleriydik 
ve yollarımızda ayaklarımıza batıp çıkan devedikenleri  
özlemler biraz uzak biraz diri 
bekleyişlerde alçalıp yükselirken köpük köpük yalnızlık