Kandil

Fazıl İbaokurgil

O yapayalnız karanlık ve hoyrat geceler  
Alemi hayalimi zulme duçar eylerken  
Ellerim fezada boşluğu tarayıp  
Geçmiş hatıralardan aşina çehreler ararken  
Neredesin ey sevgili  
 
Çöllerde katrelere vurgun  
bir yürek gibi  
Bir ışık hüzmesi gibi  
Kıymetli bir yakuta  
Hissedilen sahiplik duygusu  
 
Toprak gibi kan değer  
Bayrak kadar kutsal  
Paha biçilmez sevgili  
Güneş yüzlü yar  
Parıltı, bir parıltı gibi  
Yüreğime yansı tek  
Serap olsun  
 
Bitmeyen gönlün sönmeyen kandiline  
Sonsuz mesafeler kat edip  
Eksilmez bir şehvetle arzularken  
Neredesin ey sevgili  
 
Ben  
Eskimeyene,  
Sönmeyene,  
Batmayana  
Ve gitmeyene  
Vurgun iken  
Yalnızlığım doruktayken kalabalıklarda  
Sesin yok,  
Kokun yok  
Yok tesellim sen yoksun  
Gece kara çarşafa bürünüpte yüz çevirince  
Yükselir yıldızların hıçkırık sesi  
Uçsuz tepelerden  
 
Ve kendimi kaybettiğim uzak mesafelerden  
Bir ses duyarım gel der  
Yorgunum  
Ya sen nerdesin ey sevgili