Yine Ölüme Dair

Nazım Hikmet Ran

Zevcem, 
        ruhu revanım 
                       Hatice Pîrâyende, 
ölümü düşünüyorum, 
demek ki arteryo skleroz 
                                  başlıyor bende... 
Bir gün 
            kar yağarken, 
yahut 
         bir gece, 
yahut 
         bir öğle sıcağında, 
hangimiz ilkönce, 
nasıl 
        ve nerde öleceğiz? 
Nasıl 
        ve ne olacak 
ölenin son duyduğu ses, 
           son gördüğü renk, 
kalanın ilk hareketi 
             ilk sözü 
             ilk yediği yemek? 
Belki de birbirimizden uzakta öleceğiz. 
Haber 
          çığlıklarla gelecek, 
yahut da ima edecekler, 
ve kalanı yalnız bırakıp 
                                gidecekler... 
Ve kalan 
                karışacak kalabalığa. 

Yani efendim, hayat... 
Ve bütün bu ihtimâlât 
                   1900 kaç senesinin 
                                    kaçıncı ayı 
                                    kaçıncı günü 
                                    kaçıncı saatinde? 

Zevcem, 
              ruhu revanım 
                            Hatice Pîrâyende, 
ölümü düşünüyorum, 
geçen ömrümüzü düşünüyorum. 
Kederli 
            rahat 
                     ve hodbinim. 
Hangimiz ilkönce 
nasıl 
ve nerde ölürsek ölelim, 
seninle biz 
           birbirimizi 
ve insanların en büyük dâvasını sevebildik 
                                - dövüştük onun uğruna -, 
«yaşadık» 
                 diyebiliriz.