Yaşam Alintilari
Sabriye Kavuncu
Hayat gözlerini kirpmaz insana,
Dogdugun zaman açarsin gözlerini
Taa ki son nefesini verip kapayana kadar.
Işte budur onca kavga edip, yenmeye çaliştigimiz hayat.
Emek verdigimiz,
Emek verip de kaybettiklerimiz, ya da kazandiklarimiz,
Sevdigimiz delicesine,
Tutkularimiz, aşklarimiz.
Terkedenimiz, terkettigimiz olur,
Bazen saygisizca ürkek ve buruk bir üzüntüyle.
Sevenlerimiz de olur elbet, sevdiklerimiz kadar.
Işte o an anlariz sevginin açan çiçegini kirmadan koklamak gerektigini.
Dagiliriz ya yurdun dört bir yanina ,
Iş, aş, ekmek, hatta avrad bulmak için,
Kimimiz bulur umdugunu,
Kimimiz sanar buldugunu.
Vatan borcu namus borcu ya…
Bu yüzdendir körpe vücutların toprakla tanışması
Kanayan yürekler bırakması
Sarılamayan yaralar açması.
Eee, tabii birde insani özelliğini yitirmişlerimiz de var şükrolsun,
Ama olsun…
Biz buna da alışığız,
İt gibi sürünmeyi de, bey gibi yaşamayı da biliriz,
Kötü olmasa, iyinin değerini bilirmiyiz hiç deyip kendimizi avutmayı da.
Sabriye Kavuncu
|
Puan: 3.5 / 10 Oy
Arkadaşına Gönder 
Yazdır 
Hata Bildir
Bu şiire link vermek isterseniz aşağıdaki linki kullanabilirsiniz
Bu şiire bir forumdan link vermek isterseniz aşağıdaki linki kullanabilirsiniz