Dört ayakları vardı

Sabriye Kavuncu

Kendine has;
Kimi zaman bir ahşap, kimi zaman bir plastik
Kimi zaman da demirden bir çehreydi suratsız yüzü
Kaç kıç kokladı
Kaçını taşıdı omuzsuz sırtında
Kaç tanesini devirdi deri kılıfında.

Kimi zaman bir kahve çemberinde
Masaya kardeş oldu,
Kimi zaman lüks bir restauranda beyzade kimlikler
Veyahut bir bar köşesinde kaçamak bakışların ikameti.

Ayakta kalanlara hep uzak
Makamını kaybedenlere tuzak oldu
Bizim sandalye.