Lâbirent
Selçuk Bekar
Çapraşık manâlarla, yaldızlı bir desenden
Oyunumuz vardı yâ, hani ilhâmı senden
Bu sabah o günlerden bir gemi gönderdiler
Yürekleri bağlayıp aklı salıverdiler.
Tefekkür âleminin tekdüze vurumları
Cem etti sînesinde tekmil uçurumları.
Koridorlar belirdi, koridorlar uzandı,
Biri aynaya baktı, mavzerine uzandı.
Kum tânesince kesif ve ince fikirlerle,
Çınladı ayak sesi sonsuz lâbirentlerde.
Dolu kuyu, boş kuyu, bir ucu uçsuz kuyu
Sonsuzun arz kapısı gelip sundu korkuyu:
Nasıl olur da dağlar, semâyla kucaklaşır
Dalgaları, sâhilden ufka hangi el taşır
Bir şeyi bilmek nedir? Nasıl inanır insan
Nasıl şeydir vârolmak, sonsuzluk, zaman, mekân?
Birden ufuk düzeldi, silindi ve kayboldu
Bitimsiz kuyulara, taş toprak dolduruldu
Ufuk eğri büğrüydü. Ufuk, körleşiyordu,
Elleri bağlı biri, “Neden varım?” diyordu...
Ankara - 2004
Kaynak: Can Yazısı
Selçuk Bekar
|
Puan: 3.5555555555556 / 9 Oy
Arkadaşına Gönder 
Yazdır 
Hata Bildir
Bu şiire link vermek isterseniz aşağıdaki linki kullanabilirsiniz
Bu şiire bir forumdan link vermek isterseniz aşağıdaki linki kullanabilirsiniz